25 Temmuz 2014 Cuma

Suda Yan Ateşte Boğul * Charles Bukowski






     - ...düşünüyorum da bir kadın açmamışsa bacaklarını
     35 yıl
     iş işten geçmiştir
     aşk için de
     şiir için de.

 

                                           


     - ... sen de bir gün boşuna ölmelisin
     benim
     boşuna yaşadığım gibi. (sineklikteki manzara şiiri)

                                           


     
     Makineli tüfekler kuleler ve mesai kartı saatleri
     Mankafalar tarafından dolandırılmış hissediyorum kendimi
     sanki gerçeklik şanslı ve avantajlı başlayan
     ufak adamların malıymış gibi,
     ve soğukta oturup
     bir çit kenarındaki mor çiçekleri
     merak ediyorum
     diğerleri
     altın ve Cadillac'larına
     ve hanım arkadaşlarına yenilerini katarken,
     ben palmiye yapraklarını
     mezar taşlarını
     ve koza misali bir uyku çekmenin
     değerini merak ediyorum;
     bir kertenkele olmak
     yeterince kötü olurdu
     güneşte kızarıyor olmak
     yeterince kötü olurdu
     ancak İnsan-boyutuna ve İnsan-yaşamına
     uygun yaratılmak kadar
     kötü olmazdı
     ve oyunu oynamayı istememek
     kadar, makineli tüfekleri ve kuleleri
     ve mesai kartı saatlerini istememek,
     arabayı yıkatmayı istememek
     diş çektirmeyi
     bileğe takılacak bir saati,
     kol manşetlerini
     bir cep radyosunu
     cımbızı ve pamukluyu
     iyot şişesi dolu bir dolabı,
     kokteyl partilerini
     bir önbahçeyi
     birlikte söylenen şarkıları
     yeni ayakkabıları, yılbaşı hediyelerini istememek kadar,
     hayat sigortasını ve Newsweek dergisini
     162 adet beyzbol maçını
     Bermuda'da bir tatili istememek kadar.
     İstemeye istemeye,
     bence mor çiçekler benden
     daha iyi durumda
     kertenkele daha iyi durumda
     koyu yeşil hortum
     her dem canlı otlar
     ağaçlar kuşlar,
     kaymak-güneşin altında hayal kuran
     kediler
     daha iyi durumda benden,
     şimdi bu eski ceketi giyip
     sigaralarımı
     anahtarlarımı
     ve dönüş haritasını el yordamıyla bulup,
     çıkıyorum dışarıya
     kaldırımda yürüyorum
     idamına giden bir adam gibi
     kendinden emin,
     üstüne gidiyorum
     korumalar olmadan yanımda
     sürüyorum arabamı
     saatte 70 mille üstüne,
     manevra yapıp
     küfrederek
     küller saçarak
     yanan, ölümcül her şeyin
     ölümcül küllerini saçarak,
     tırtıl bu kadar dehşeti
     bilmez
     karınca orduları
     daha cesurdur
     yılanın öpücüğü bu kadar aç gözlü
     değildir,
     ben sadece gökyüzünün beni
     daha fazla daha fazla yakmasını istiyorum
     yakıp tüketsin ki güneş
     sabah altıda doğup
     gece yarısını geçerken batsın
     daima açık, sarhoş bir kapı misali,
     üstüne sürüyorum arabamı
     istemiyorum onu
     yetişiyorum ona yetişiyorum
     bu arada kedi
     geriniyor
     esniyor
     ve başka bir rüyaya dalıyor.


                                   


     Evime gelme ama eğer gelirsen...
     evet tabii, dışarda değilsem evdeyimdir
     ışık yanmıyorsa
     ya da sesler duyarsan
     kapımı çalma;
     Proust okuyor olabilirim
     biri kapımın altından Proust bırakmışsa
     ya da güvercin için kemiklerinden birini,
     borç para veremem,
     telefonumu
     veya arabamdan geriye kalanı kullanamazsın
     ama dünkü gazeteyi
     eski bir gömleğimi ya da sosisli bir sandviçimi
     alabilirsin
     ya da gece çığlık atma huyun yoksa
     kanepede uyuyabilirsin
     ve kendini anlatabilirsin
     gayet normal bu;
     hepimiz sıkıntı çekiyoruz
     ancak ben
     Harvard'da okutacağım bir aileye bakmaya
     ya da av arazisi almaya çalışmıyorum,
     gözüm yükseklerde değil
     birazcık daha
     hayatta kalmaya uğraşıyorum,
     onun için bazen kapımı çalarsan da
     açmazsam
     ve içeride bir kadın yoksa
     belki çenemi kırmış
     bağlayacak tel arıyorumdur
     ya da duvar kağıdımdaki kelebekleri
     kovalıyorumdur,
     yani kapıyı açmazsam
     açmam, ve nedeni
     henüz seni öldürmeye,
     sevmeye, ya da kabullenmeye hazır olmamamdır,
     demek ki konuşmak istemiyorum
     meşgulüm, çıldırmışım, keyifliyim
     veya belki bir ip hazırlıyorum;
     onun için ışık açıksa bile
     ve eğer nefes alıp verildiğini, dua veya şarkı söylendiğini
     radyonun ya da atılan zarların
     veya daktilonun sesini duyarsan-
     uzaklaş, sebep gün değil
     gece değil, saat değil;
     kabalıktan gelen cehalet değil,
     hiçbir şeyi incitmek istemem, böcekleri bile
     ama bazen ayırt etmesi zor
     birtakım duyumlar sezinliyorum,
     ve mavi gözlerin, maviyseler eğer
     ve varsa eğer saçların,
     ve kafan - içeri giremezler
     ta ki ip kesilene ya da düğümlenene dek
     ya da ben yeni aynalarda
     traş olana dek, ta ki dünya
     durana ya da ebediyen
     açılana dek.



                                      


     Mektuplar

     yere oturmuş
     kanon bir kutuyu karıştırıyor
     ve ona şimdiye dek yazdığım aşk mektuplarını okuyor bana
     bu arada 4 yaşındaki kızı yerde
     pembe bir battaniyeye sarılmış
     uyudu uyuyacak
     bir kez ayrıldıktan sonra yine bir araya geldik bir
     Pazar gecesi evinde oturuyorum
     dışarda arabalar bir aşağı bir yukarı tırmanıyor yokuşu bu gece bilikte yattığımızda cırcır böceklerini dinleyeceğiz
     nerede benim kadar iyi yaşayamayan salaklar?
     bu kadının duvarlarını seviyorum
     bu kadının çocuklarını
     bu kadının köpeğini seviyorum
     cırcır böceklerini dinleyeceğiz kolum kalçasından
     dolanmış parmaklarım göbeğinin üzerinde
     böyle bir gece yaşamı yenmeye yeter, fazlası da ölümü halleder
     aşk mektuplarımı seviyorum, gerçeği anlatıyorlar
     ah, ne göt var bu kadında be! ah, ne güzel ruh var bu kadında!


                               

     

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder