Uzaklıklar, Eski Denizler * Fernando Pessoa

 

               I. HİÇ KOYUN GÜTMEDİM BEN 

Hiç koyun gütmedim ben,

ama onlara göz kulak olmuş gibiyim.

Ruhum bir çoban gibi,

Rüzgârı ve güneşi bilir,

Ve ele ele yürür Mevsim’lerle

Onları izlemek ve dinlemek için.

İnsansız Doğa’nın olanca dinginliği

Benimle yan yana oturmaya gelir.

Ama hüzün içindeyimdir ben,

İmgelemimizdeki günbatımı gibi,

Hani karşı ovanın dibine bir serinlik iner de

Pencereden içeri giren bir kelebek gibi

Gecenin geldiğini hissedersin. 

Ama huzur vericidir hüznüm,

Çünkü doğaldır, yerindedir,

Ruhun var olduğunu düşündüğünde,

Ellerin ne yaptığını düşünmeden 

Çiçek toplaması gibi 

Ruhun hissetmesi gereken bir duygudur bu.

Yolun dönemecinde

Çalan koyun çanları gibi 

Mutludur düşüncelerim.

Yalnız ben üzgünümdür

onların mutluluğunu bildiğim için.

  

Çünkü eğer ben bunu bilmeseydim,

Hem mutlu hem de üzgün olacaklarına,

Mutlu ve sevinçli olacaklardı.

Rüzgar hızlanıp yağmurun şiddetleneceğini 

                                                  haber verdiğinde nasılsa,

Düşünmek de tedirgin edicidir yağmurda yürümek gibi.

Tutkum ve isteklerim yok benim.

Şair olmak bir tutku değil benim için

Bu benim yalnız olma yolum.

Ve eğer zaman zaman hayalimde bir kuzu olmak

(Ya da bütün bir sürü olup bütün yamaca yayılmak

Ve aynı anda bir çok mutlu şey olmak) istiyorsam,

Gün batarken yazdıklarımı hissettiğim

Ya da ışığın üzerinden bir bulutun eli geçtiği

Ve otların üzerinden bir sessizlik akıp gittiği içindir bu.

Bir şiir yazmak için oturduğumda

Ya da caddelerde ve sokaklarda dolaşır,

Kafamdaki dizeleri kâğıda geçirirken

Bir çobanın değneğini hissederim elimde

Ve kendi gölgemi görür gibi olurum

Bir tepenin yamacında,

Sürümü dinler, düşüncelerimi seyrederken

Ya da düşüncelerimi dinler, sürümü seyrederken.

Söylenenleri anlamayan biri gibi

                                                  belli belirsiz gülümsüyor

Ve anlıyormuş gibi görünmeye çalışıyorumdur.

Beni okuyacak olan herkesi selamlıyorum

Geniş kenarlı şapkamı onlara eğerek

Beni kapının önünde gördüklerinde

Ve otobüs, tepenin doruğuna tırmanırken.

Onları selamlayıp Güneşli günler diliyorum,

Yağmur gerekiyorsa yağmur ve evlerinde,

Açık bir pencere önünde oturup

Şiirlerimi okuyacakları en sevdikleri koltuğu diliyorum.

Benim şiirlerimi okurken de,

Doğal biri olarak düşünsünler beni-

Söz gelimi, çocukken oyundan yorulduklarında

Gölgesine çöküp oturdukları ve sıcaktan

Terli alınlarını çizgili gömleklerinin

Yeniyle sildikleri yaşlı bir ağaç olarak.

 

     XLVIII. EVİMİN EN YÜKSEK PENCERESİNDEN 

Boyun eğiyorum ve neredeyse mutlu

                                                   Hissediyorum kendimi.

Neredeyse mutlu, üzgün olmaktan yorulmuş biri gibi.

 

     TANIMAYA BAŞLIYORUM KENDİMİ.

BEN YOKUM

Tanımaya başlıyorum kendimi. Ben yokum.

Olmak istediğimle başkalarının gözündeki

                                              ben arasındaki boşluğum ben.

Ya da o boşluğun yarısı, çünkü orada da hayat var…

Sonunda ben oyum işte…

Işığı söndür, kapıyı kapa, son ver koridorda

                                               terliklerini sürüklemeye.

Rahat bırak beni odamda tek başıma.

Aşağılık bir yer bu dünya.

 

     YAZGI KORKUTUYOR BENİ, LIDIA.

HİÇBİR ŞEY KESİN DEĞİL  

Yeğleriz bildiğimiz yetersiz hayatı

                  Yeniliğe, o uçuruma.